Planet & Myanmar Chatter's Donaton Movie

ရြာသာၾကီး စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုသို႔ တစ္ေခါက္

ဒီေခါင္းစဥ္ကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဂါက္သြားျပီလားလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပလန္းနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုမွာ အလွဴသြားလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ပလန္းနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္မွာ မဆံုျဖစ္တာ သံုးနွစ္ေလာက္ရွိပါျပီ ဒီအေတာအတြင္းမွာ သတိတရနဲ႔ ဟိုအရင္တုန္းက အတူသြားလာခဲ့ျပီး အလႈေတြလုပ္ခဲ့တာ၊ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့တာေတြ ကိုလည္း အမွတ္ရေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ထဲကမွ ၂၆ ရက္ ၃ လပိုင္း ၂၀၀၆ ခုနွစ္တုန္းက ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုကို ပလန္းနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းျပီး အလႈသြားလုပ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုကို မွတ္မွတ္ရရရွိေနဆဲမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းဆြတ္စြာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီအလွဴ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ပလန္းနက္ တီးေရွာ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ျမန္မာခ်က္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည္ပက သူငယ္ခ်င္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အလႈေငြေတြနဲ႔ စီစဥ္နိုင္ခဲ့တာပါ။ ေကာက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ အလွဴေငြထဲကမွ တစ္၀က္ကို ေထာက္ၾကံ႕ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို လွဴဒါန္းခဲ့သလို က်န္ရွိတဲ့ေငြကို ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုကို သြားလႈၾကတာပါ။ ေထာက္ၾကံ႕ မိဘမဲ့ေက်ာင္းအလွဴ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕က ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ေထာက္ၾကံ႕ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္း ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ျပီးပါျပီ။

စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံု အလွဴ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္

ရြာသာၾကီးကို အလွဴခရီးရွိတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေန Forward Mail နဲ႔အားလံုးကို အေၾကာင္းၾကားျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးက ဦးညိဳလို႔ေခၚၾကတဲ့ ဘားလမ္းထဲက Mr. Brown ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ မနက္ ၈ နာရီမွာဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားၾကပါတယ္။ မနက္ ေစာစာထျပီး ဦးညိဳကိုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား စံုေနပါျပီ။ အဲဒီ့ေန႔က အလႈခရီးမွာ လိုက္ပါခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကိုဟန္၊ ကိုဗ်ာေလး (Daddy)၊ ကိုဗိုင္းရပ္၊ Eleven၊ ကိုထက္၊ ကိုထက္သူငယ္ခ်င္း၊ ယန္ယန္၊ ပူစီ နဲ႔။ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ပူတူး၊ ရုပ္ဆိုးမ၊ မေက၊ အိန္ဂ်ယ္၊ အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ညီမ၊ ညီမေလးျဖဴ၊ မိုးမခ နဲ႔ မိုး တို႔ပါ။ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မအားလပ္တာမို႔ မပါလာပါဘူး။ လူစံုျပီဆိုေတာ့ အားလံုး ရြာသာၾကီးကိုသြားဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ပထမအစီအစဥ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကို အားလံုး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘူတာၾကီးကိုေရာက္ေတာ့ ကိုဗိုင္းရပ္နဲ႔ ကိုဟန္တို႔က ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္ၾကပါတယ္။ ရြာသာၾကီး တကၠသိုလ္ကိုသြားတဲ့ ရထားကေတာ့ မေရာက္ေသးတာနဲ႔ ဘူတာမွာပဲ ေစာင့္ေနၾကရေသးတယ္။ ပူစီကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဓါတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ရြာသာၾကီးရထားေစာင့္ေနၾကစဥ္

ရထားေပၚတြင္ အမွတ္တရ

Internet Journal စိတ္၀င္စားေနတဲ့နွစ္ေယာက္

ရထားေရာက္တဲ့အခါမွေတာ့ အားလံုး ရထားေပၚမွာ ေနရာယူၾကတာေပါ့။ ေသခ်ာေနရာ ယူျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီရထားက ရြာသာၾကီးသြားတဲ့ရထား မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ အားလံုးျပန္ဆင္းၾကရေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေနမွ ရြာသာၾကီးသြားတဲ့ရထားက ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲေတာ့ပါဘူး လူမွန္ ေနရာမွန္ေပါ့။ ကားစပါယ္ရာေတြေျပာတဲ့ အလယ္မွာ ဆင္ကကလို႔ရတယ္တို႔၊ ေဘာလံုးကန္လို႔ရတယ္တို႔ လိုေပါ့ ရထားေပၚမွာဘယ္ေလာက္ လူမ်ားလဲဆိုေတာ့ ကိုဟန္၊ Eleven၊ ယမ္ယမ္တို႔ ေဘာလံုးကန္ၾကေသးတယ္။ အားလံုးထဲမွာက ကိုဟန္က အငယ္ဆံုးလိုျဖစ္ေနတယ္ (ကေလးေတြနဲ႔အျပိဳင္ေပါ့)။ ကိုဗ်ာေလးကေတာ့ အလြတ္မေပးပဲ သူ႔ကမရာေလးနဲ႔ မွတ္တမ္းလိုက္တင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပြဲၾကည့္ပုရိသတ္ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔အတူ၀င္ေတာ့ မကန္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ကန္တဲ့ေဘာလံုးကို ရွာေနတာနဲ႔ တင္ မိနစ္ကိုးဆယ္ ျပည့္မယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနလို႔။ အားလံုးကလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တင္မဟုတ္ပါဘူး ရထားေပၚမွာရွိတဲ့ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္ကုန္ျပီး တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရထားေပၚမွာေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ ပါလာပါေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ အနာဂါတ္အတြက္ ရင္ေလးစရာပါ။ ကေလးေတြကို ပိုက္ဆံေပးျခင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလိုပါပဲ။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာက္သြားျပီး ပိုက္ဆံကို အလြယ္တကူ ရွာခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာနိုင္တဲ့အတြက္ ကေလးသူငယ္ေတြကို သနားလို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံေပးျခင္းကို အားမေပးလိုပါဘူး။

ရထားေပၚမွ ခေလးးတစ္ေယာက္

ကေလးမ်ားၾကားမွ ပူစီ

ဘတ္စ္ကား ေပၚတြင္အမွတ္တရ

ဒီလိုနဲ႔ ရြာသာၾကီး ဘူတာကို ေရာက္ေတာ့ ရထားေပၚကဆင္းၾကျပီး စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ရွိရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ရွိျပီမို႔ ေနကလဲပူလာပါျပီ။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကု ေဆးရံုကို ေရာက္မယ့္ ၂၀၉ ဘတ္စ္ကားကို ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဘတ္စ္ကား ေရာက္လာတာနဲ႔ အားလံုးကားေပၚ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါအထူးကု ေဆးရံုကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁နာရီ ထိုးခါနီးေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အေၾကာင္းကို ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က တဆင့္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရွိတဲ့ ရံုးခန္းကို သြားျပီးသတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရံုးခန္းထဲ လာခဲ့ၾကပါဆိုတာနဲ႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ရံုးခန္းထဲ ၀င္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ မေကနဲ႔ ကိုဟန္တို႔ကေနျပီး ပလန္းနက္တီးေရွာ႔နဲ႔ ျမန္မာခ်က္ အြန္လိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကေနျပီး ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ စိတ္ေရာဂါ ေ၀သနာသည္ေတြအတြက္ အလွဴေငြ လာလွဴဒါန္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာမကေနျပီး ေ၀သနာသည္ေတြအတြက္ ေဆးရံုမွ ေကၽြးေမြးမွဴပံုစံအေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ရြာသာၾကီး စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆးရံုမွာ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ နဲ႔ ညေနစာ သံုးနပ္ေကၽြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က ၂၇ ရက္ေန႔အတြက္ နံနက္စာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၂၀၀၀၀ ဖိုး၊ ေန႔လည္စာ က်ပ္ ၁၀၀၀၀၀ ဖိုးနဲ႔ ညေနစာအတြက္ က်ပ္ ၉၀၀၀၀ ဖိုး၊ စုစုေပါင္း က်ပ္ နွစ္သိန္းတစ္ေသာင္း ကို သီးသန္႔ လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွက္ကို ျပန္ေပးပါတယ္။ ဒီလက္မွတ္ကိုေတာ့ အားလံုးကိုယ္စား မေက ကပဲ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။

ေဆးရံုရွိ ေန႔စဥ္ေကၽြးေမြးမႈပံုစံအေၾကာင္း ရွင္းျပစဥ္

အတူတကြ အလွဴေငြထည့္၀င္ၾကစဥ္

အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ မေကသို႔ေပးအပ္စဥ္

အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ကို ေဆးရံုအုပ္ကေနျပီး ျပန္ေပးျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲဒီ့ဆရာမက ေနျပီးေတာ့ပဲ စိတ္ေရာဂါေ၀သနာသည္ေတြကို ထားတဲ့ အေဆာင္ေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္လံရွင္းျပပါတယ္။ ဒီေဆးရံုမွာ ၀န္ထမ္းလုပ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ရံုေစတနာနဲ႔ေတာ့ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး ကအစ ၀န္ထန္းေတြအဆံုး ေ၀သနာေတြကို မိမိတို႔ရဲ႕ ေသြးသားရင္းမ်ားသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာမေရွ႕မွာ အရူးေတြရယ္ဆိုတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြ သံုးမိတာကို ဆရာမက မၾကိဳက္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ အရူးေတြလို႔မေခၚသင့္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ စိတ္ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါသည္ေတြပါပဲလို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႔ကို အရူးဆိုျပီး နွိမ့္ခ်ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဖို႔ကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလိုေမတၱာထားလို႔လဲျဖစ္မွာပါ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေ၀သနာသည္ေတြဟာ ဒီဆရာမကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာမကေနျပီး ဆက္ရွင္းျပပါတယ္။ ေ၀ဒနာသည္ေတြကို ေဆးရံုမွာ မေပ်ာက္မခ်င္း ကုသေပးပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါးကိုလဲ အခ်ိန္မွန္ေပးသလို ေ၀ဒနာရွင္ေတြရဲ႕ေျခအေနကို သိဖို႔ တစ္ပါတ္ကို တစ္ရက္ ဒါမွမဟုတ္ နွစ္ရက္ ေခၚေခၚေတြ႔ျပီး Psychology ပညာနဲ႔ ေမးျမန္းစစ္ေဆးျခင္းကိုလဲ ျပဳလုပ္တယ္လို႔သိရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဒီေဆးရံုမွာ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ အရက္ျဖတ္တဲ့သူေတြလဲ ရွိပါတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေရာဂါ ေ၀သနာရွင္ ေတြက ိုထားတဲ့ အေဆာင္ေတြကို ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ေဆးရံုတြင္းရွိ ေ၀ဒနာသည္ေတြရွိရာ အေဆာင္မ်ားေတြကို လိုက္ျပေပးေနတာပါ

ေဆးရံုမ်က္နွာစာေရွ႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ အမွတ္တရ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ တစ္ေယာက္ကေနျပီး အဆိုေတာ္ သန္းထြန္းေလးရဲ႕သီခ်င္းကို ဆိုျပပါေသးတယ္ သူဆိုတာကေတာ့ ေမြးဌာနီ ဂ်မခါနာဆီသို႔ တဲ့။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ သိပ္ျပီး ေရာဂါမျပင္းထန္တဲ့သူေတြကေတာ့ Group အလိုက္ သူ႔အိပ္ရာနဲ႔သူ ေအးေဆးစြာပဲ ေနေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရျပီး တစ္ခ်ိုဳ႕ ေရာဂါျပင္းတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ တစ္ဦးခ်င္း သီးသန္႔ထားရွိတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ ဥယာဥ္မွဴးတစ္ဦးက ဆရာမကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆရာမျပန္ေျပာလို႔ သိရတာက ဒီလူဟာလဲ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္တစ္ဦးပါတဲ့။ အဲဒီကေနမွ ဆရာမက အမ်ိဳးသမီး စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြခ်ည္း သီးသန္႔ထားတဲ့ အေဆာင္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီ့ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းတစ္ဦး ကေနျပီး ေ၀သနာရွင္ေတြကို စုစည္းလိုက္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေစပါတယ္။ အားလံုးကလဲ ယခုလိုလာျပီး လွဴဒါန္းတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းကို ညီညီညာညာနဲ႔ ေျပာနိုင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ေေ၀ဒနာရွင္ ေတြေပမယ့္ ပရမ္းပတာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ စည္းကမ္းတက် သြန္သင္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ့္ကို စည္းစနစ္နဲ႔ရွိတဲ့ ေဆးရံုတစ္ခုလို႔ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။

ေဆးရံု၀င္းအ၀တြင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္ စုေ၀းေနၾကစဥ္

အျပန္ လိုင္းကားစီးရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကစဥ္

ကန္ေတာ္ၾကီးထဲတြင္ အပန္းေျဖအနားယူေနၾကစဥ္

ဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔လဲ ရံုးခန္းရွိတဲ့ ေဆးရံုမ်က္နွာစာဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမွတ္တရအေနနဲ႔ စုေပါင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အားလံုး လိုင္းကား ေစာင့္စီးဖို႔ အတြက္ ေဆးရံု၀င္း အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာၾကပါတယ္။ လိုင္းကားက အေတာ္နဲ႔ မလာေသးတာနဲ႔ အျပင္မွာ ခဏ ေစာင့္ေနၾကရေသးတယ္။ အဲ.. မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေနမွ ကားကေရာက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ယုဇနပလာဇာ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ့မွာပဲ အားလံုး ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေန႔လည္စာက မစားၾကရေသးဘူးေလ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကလဲ ၂ နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနျပီဆိုေတာ့ အားလံုးကလဲ ဗိုက္ဆာေနၾကျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ယုဇနပလာဇာေဘးနားက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပဲ ၀င္စားလိုက္ၾကတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထမင္းေပါင္းတစ္ပြဲ မွာစားလိုက္တယ္။ စားျပီး ေသာက္ျပီးေတာ့ အဲဒီ့ကေနပဲ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ သြားၾကေသးတယ္ေလ။ ကန္ေတာ္ၾကီး ေရာက္ေတာ့ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းနားမွာ ခဏထိုင္ျပီး အနားယူၾကပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ သီခ်င္းလာဆိုတဲ့သူေတြရွိလို႔ ထိုင္ျပီး နားေထာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ အေတာ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ညေနေစာင္း ၄ နာရီေလာက္ေတာ့ အားလံုးပဲ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲကေန လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ေလးဟာ အေပ်ာ္ခရီးစဥ္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလွဴဒါနလုပ္ဖို႔ သြားခဲ့ေၾကာင့္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့ရျပီး ေပ်ၽာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို အလွဴဒါနမ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လုပ္ခြင့္ရခ်င္ပါေသးတယ္။ အားလံုးကိုလဲ အမွန္တကယ္ အလွဴရွင္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳၾကဖို႔ကို ဘေလာ့ခ္ စာမ်က္နွာေပၚကေနျပီး တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ အမွတ္တရ Movie ေလးပါ

ဆည္းဆာ အလြမ္းမ်ား

*ဆည္းဆာ အလြမ္းမ်ား*

ညေနဆီ ေနရီျဖန္းျပန္ေတာ့
ခ်စ္ၾကင္သူ ေဒ၀ီနန္းဆီသို႔
ေမာင္ရည္မွန္းပါလို႔ ေမွ်ာ္မိတယ္
နဒီကမ္းေပမို႔ စီတန္းကာ
ေမာင္မယ္ ငွက္ေတြက
ေတာင္ယွက္ကာ ေဖာ္အစံုမို႔
ေပ်ာ္ပံုကို ေမာင္မရႈနိုင္ဘူး
လြမ္းသူ႔စိတ္၀ယ္....

ေ၀လြင္လြင္ ေရျပင္စပ္မွာေတာ့
ထိန္ေျပာင္ေျပာင္ တိမ္ေရာင္ဟပ္ပါလို႔
လႈိင္းဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရႈစဖြယ္
ခံျပင္းပါေသာ္
ျမစ္တြင္းမွာ ေအာ္ကာေခၚမိေတာ့
မေပၚလာ ေမွ်ာ္ကာလြမ္းမိတယ္
ရူးေပါ့လက္ငင္း။


*Lyn Lyn
22/08/2009

Photo Credit to www.sos-arsenic.net

Port Dickson ကမ်းခြေသို့ ပထမအကြိမ် အလည်ခရီး

Port Dickson ကမ်းခြေအလှ

သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ မလေးရှားနိုင်ငံမှာရှိတဲ့ Port Dickson ကမ်းခြေကို ရောက်ခဲ့တာက 1.10.2008 ရက်နေ့မှာပါ။ တချို့ကတော့ Port Dickson ကမ်းခြေကို အတိုကောက် PD လို့ခေါ်ကြပါတယ်။ Port Dickson ကမ်းခြေကတော့ ကွာလာလမ်ပူကနေပြီး 60km ကွာဝေးပါတယ်။ ကမ်းခြေမှာအချိန်ယူပြီး လည်ပတ်ချင်ရင်တော့ ပုတ်ဒဇင်ကမ်းခြေမှာ အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ Corus Paradise Resort လိုမျိုးအဆင့်မြင့် 5 Star ဟိုတယ်ကြီးတွေရှိသလို အသေးစား Guest House လေးတွေလဲရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ နေ့ချင်းပြန်သွားကြတာပါ။ ဒီတော့ Hotel မလိုဘူးပေါ့။ ပုတ်ဒဇင်ကမ်းခြေကိုသွားဖို့ စီစဉ်ပေးခဲ့တာကတော့ KinYet Plastit ကုမ္ပဏီကပါ။ မြန်မာဝန်ထမ်းတွေချည်းပဲ သီးသန့်ပို့ပေးတဲ့ ခရီးစဉ်ပါ။ အားလုံးပေါင်းယောက် 20 ကျော်လောက် ပါပါတယ်။

ဟာသအတိုအထြာ

မာလီလုပ္ပါလား

ရပ္ကြက္ထဲရွိ လဖၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ထက္ျမက္သူ၊ သန္းနိုင္၊ ဘိုဘိုခ်ိဳနွင့္ ျပည္သိန္းေအာင္တို႔သည္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ စကားနိုင္လု နွိပ္ကြပ္ေနၾကရာ ျပည္သိန္းေအာင္မွကၽြန္ေတာ့္အား "မင္းအလုပ္မရွိေသးရင္ ငါ့အိမ္မွာမာလီလုပ္ပါလား"ဟု နွိပ္ကြပ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကသူ႔ကိုျပန္လည္ေျခပေျပာဆိုမည္ဟု ျပင္ဆင္ခိုက္။ ထက္ျမက္သူမွကၽြန္ေတာ့္အား "ေအးလုပ္လိုက္ပါကြာ မာလီလဲ ရဲမႈးသမီးနဲ႔ညားတတ္ပါတယ္"ဟုေျပာလိုက္ရာ။ ျပည္သိန္းေအာင္မွ "ေအးဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္" ဟုရင္ေခါင္းသံျဖင့္အားပါးတရေထာက္ခံ၏။ ေဘးမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဘိုဘိုခ်ိဳမွ ေဟ့ေကာင္သိပ္၀မ္းမသာနဲ႔ မင္းကိုေျပာေနတာကြဟုေျပာလိုက္ရာ ျပည္သိမ္းေအာင္မွာ သူ႔ကိုထက္ျမက္သူမွ ျပန္လည္နွိပ္ကြပ္ေနမွန္းကို သိသြားေလေတာ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္သိန္းေအာင္တြင္ အစ္မနွစ္ေယာက္ရွိ၍ သူ႔အေဖမွာ ရဲမႈးအညိမ္းစားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

*မွတ္ခ်က္* ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုျပည္လည္အမွတ္ရေသာေၾကာင့္ ေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ သည္းခံပါသူငယ္ခ်င္းတို႔။

မွတ္ထားကြ

စစ္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ျဖစ္သည္။ သင္တန္းဆရာမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအား တကယ့္လက္နက္အစစ္မ်ားကို အသံုးမျပဳေစလိုေသးေသာေၾကာင့္ အခုလိုမွာၾကားလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ေလ့က်င့္ေရးအတြက္ ကြင္းဆင္းၾကရမယ့္ စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူနဲ႔ေတြ႔လို႔ ေသနပ္နဲ႔ပစ္မယ္ဆိုရင္ လက္နဲ႔ေသနတ္ပံုစံလုပ္ျပီး 'ဒိုင္းဒိုင္း' လို႔ေအာ္လိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ တဖက္လူကလည္း သူ႔ကိုေသနတ္မွန္သြားျပီလို႔ ယူဆရမယ္။ ဒီလိုပဲ ဓားနဲ႔ထိုးသတ္ရင္ 'ဇြဇြ'လို႔ပါးစပ္ကအသံျပဳျပီး ဓားနဲ႔ထိုးတဲ့ဟန္လုပ္ရမယ္။ လက္ပစ္ဗံုးကိုသံုးမယ္ဆိုရင္ 'ဘံုးဘံုး' လို႔ေအာ္ရမယ္။
ဒီလိုမွာၾကားျပီးမွ သင္သန္းကာလတစ္ရက္မွာ စစ္သားေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေတာထဲမွာ ရန္သူကိုေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူလည္း ရန္သူကို ေသနတ္နဲ႔ လွမ္းပစ္ဟန္ လုပ္ျပီး ပါးစပ္က 'ဒိုင္းဒိုင္း'လို႔ေအာ္လိုက္ေပမယ့္ တစ္ဖက္ရန္သူက ေသတဲ့ဟန္မျပပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္ပစ္ဗံုးနႈိက္ထုတ္ဟန္ျပဳလုပ္ျပီး လက္ပစ္ဗံုးပစ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ 'ဘံုးဘံုး'လို႔ထပ္ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ရန္သူက ျဖံဳေတာင္မျဖံဳတဲ့အျပင္ အေရွ႕ကိုသာဆက္တိုးလာပါတယ္။ ဒီတစ္ခါစစ္သားေလးလဲ မိမိထံခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ရန္သူအား အနီးကပ္ ဓားနဲ႔ထိုးမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ပါးစပ္ကလဲ မေက်မနပ္နဲ႔ "ငါေသနတ္နဲ႔ ပစ္ကတည္းက မင္းေသဖို႔ေကာင္းတယ္။ အခုေတာ့ လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ပစ္တာေတာင္ မင္းကဘာျဖစ္လို႔ အခုထိမေသတာလဲ" လို႔ေမးလိုက္တဲ့အခါ တစ္ဖက္ရန္သူက "ငါက သံခ်ပ္ကာကားကြ၊ မင္းကိုတက္ၾကိတ္သတ္ဖို႔လာေနတာ"လို႔ေျပာျပီး 'ဂရံုးဂရံုး'လို႔အသံျပဳကာ တက္ၾကိတ္တဲ့ပံုလုပ္ျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။

Credit-စတယ္လာေ၀

ပိုေတာ္မွာစိုးလို႔

ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္နွာျပင္တစ္ေနရာတြင္ျဖစ္သည္။ စစ္ဗိုလ္ၾကီးတစ္ဦးမွ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္နွာျပင္ရွိ စစ္တပ္အေျခအေနကို လာေရာက္စစ္ေဆးေန၏။ စစ္သားမ်ားအားလိုက္လံစစ္ေဆးျပီး မိမိတို႔၏တပ္စခန္းကို လွည့္ပတ္စစ္ေဆးေနခိုက္ တစ္ဖက္ရန္သူမွ စနိုက္ပါတစ္ေယာက္က စစ္ဗိုလ္အားပစ္လိုက္ရာ၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ထိုစစ္ဗိုလ္၏ယူနီေဖာင္းရွိ က်ယ္သီးတစ္လံုးကိုမွန္သြားျပီး အကၤ်ီက်ယ္သီးျပဳတ္သြားေလသည္။ ထိုအခါ စစ္ဗိုလ္လဲကဗ်ာကယာျဖင့္ က်ည္ကြယ္ရာသို႔ေျပးပုန္းျပီး မိမိစစ္သားမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ရာ သူကကထိတ္လန္႔ေနသေလာက္ စစ္သားမ်ားမွာေအးရာေအးေၾကာင္း ပံုစံမပ်က္ ရိုးေနဟန္ျဖင့္ေနေနၾကသည္ကိုေတြ႔ေသာအခါ စစ္ဗိုလ္ၾကီးမွာေဒါသတၾကီးျဖင့္ "ဟိတ္ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ဒီလက္ေျဖာင့္တပ္သားရွိေနတာကို ဘာလို႔မပစ္ခ်ၾကေသးတာလဲ"ဟုေမးလိုက္ရာ။ ထိုအခါစစ္သားတစ္ေယာက္မွ "ဒီငႏွဲကိုပစ္ခ်လိုက္ရင္ သူ႔ထက္ေတာ္တဲ့တစ္ေယာက္ ေရာက္လာမွာစိုးလို႔ပါဟု" ဟုေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

ဒါဆို နွစ္စီး၀ယ္မယ္

လုပ္ငန္းမ်ားကို ကန္ထရိုက္ေပးခြင့္ရွိေသာ အစိုးရအရာရွိၾကီးတစ္ဦးထံသို႔ ကန္ထရိုက္တာ (Contractor) တစ္ဦးခ်ဥ္းကပ္လာျပီး ကားအသစ္တစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးလိုေၾကာင္း စကားကမ္းလွမ္းလာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ထိုအရာရွိၾကီးက "ခင္ဗ်ားေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကိုလက္ခံဖို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုေပမယ့္ လုပ္ငန္းအေပၚမွာေရာ အစိုးရအေပၚမွာေရာ သိကၡာသမာဓိရွိသစၥာရွိရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ လက္ေဆာင္ယူျပီးမွ အလုပ္လုပ္သူ၊ လာဘ္စားတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား။ ေနာက္တစ္ခါဒီလိုလာျပီး လူကိုမေစာ္ကားပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားစကားကို ခင္ဗ်ားျပန္ရုပ္သိမ္းေပးပါ"လို႔ ေျပာလိုက္ရာ ကန္ထရိုက္တာကလည္း "ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရုပ္သိမ္းပါတယ္။ ဆရာ႔ရဲ႕အေျခအေနကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ပါလားဆရာ၊ ဒီကားကို ကၽြန္ေတာ္လာျပီးလက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႔ သေဘာမထားပဲနဲ႔၊ တစ္ဆယ္ေဒၚလာနဲ႔လာေရာင္းတာဆိုရင္ေကာ ဆရာလက္ခံနိုင္မလား"လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါ အရာရွိၾကီးလည္း ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားျပီးမွေျပာလိုက္တာကေတာ့ "အဲသလိုဆိုရင္ေတာ့ နွစ္စီး၀ယ္မယ္ကြာ"

တံဆာခံမလုပ္ပါနဲ႔

ေတာရြာတစ္ခုတြင္ အတူတကြေပါင္းသင္းေနထိုင္ရင္း လယ္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လာခဲ့ၾကေသာ လယ္သမားၾကီးတို႔ ဇနီးေမာင္နွစ္နွစ္ဦးအတြက္ အနွစ္(၅၀)ျပည့္တဲ့အခါမွာ ေရႊရတုလက္ထပ္မဂၤလာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခုက်င္းပဖို႔ ဇနီးသည္ကပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုေန႔မတိုင္ခင္တစ္ပါတ္အလိုမွာ ခင္ပြန္းအား "အစ္ကိုေရ၊ ေရႊရတုသဘင္ကေလးလုပ္ခ်င္တယ္ ျပီးေတာ့အခမ္းအနားမွာေကၽြးဖို႔ ကၽြန္မတို႔၀က္တစ္ေကာင္ေပၚလိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား"လို႔ လွမ္းျပီးအၾကံဥာဏ္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီအခါ ကပ္ေစနဲလယ္သမားၾကီးရဲ႕မ်က္နွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားျပီး "ရွင္မရယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္(၅၀)က ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕အမွားတစ္ခုအတြက္ေၾကာင့္နဲ႔" ဒို႔ရဲ႕၀က္ကေလး တန္ဆာခံျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မတရားဘူးထင္တယ္"လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

Credit-စတယ္လာေ၀