ရြာသာၾကီး စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုသို႔ တစ္ေခါက္

ဒီေခါင္းစဥ္ကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဂါက္သြားျပီလားလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပလန္းနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုမွာ အလွဴသြားလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ပလန္းနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္မွာ မဆံုျဖစ္တာ သံုးနွစ္ေလာက္ရွိပါျပီ ဒီအေတာအတြင္းမွာ သတိတရနဲ႔ ဟိုအရင္တုန္းက အတူသြားလာခဲ့ျပီး အလႈေတြလုပ္ခဲ့တာ၊ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့တာေတြ ကိုလည္း အမွတ္ရေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ထဲကမွ ၂၆ ရက္ ၃ လပိုင္း ၂၀၀၆ ခုနွစ္တုန္းက ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုကို ပလန္းနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းျပီး အလႈသြားလုပ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုကို မွတ္မွတ္ရရရွိေနဆဲမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းဆြတ္စြာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီအလွဴ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ပလန္းနက္ တီးေရွာ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ျမန္မာခ်က္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည္ပက သူငယ္ခ်င္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အလႈေငြေတြနဲ႔ စီစဥ္နိုင္ခဲ့တာပါ။ ေကာက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ အလွဴေငြထဲကမွ တစ္၀က္ကို ေထာက္ၾကံ႕ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို လွဴဒါန္းခဲ့သလို က်န္ရွိတဲ့ေငြကို ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုကို သြားလႈၾကတာပါ။ ေထာက္ၾကံ႕ မိဘမဲ့ေက်ာင္းအလွဴ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕က ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ေထာက္ၾကံ႕ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္း ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ျပီးပါျပီ။

စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံု အလွဴ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္

ရြာသာၾကီးကို အလွဴခရီးရွိတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေန Forward Mail နဲ႔အားလံုးကို အေၾကာင္းၾကားျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးက ဦးညိဳလို႔ေခၚၾကတဲ့ ဘားလမ္းထဲက Mr. Brown ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ မနက္ ၈ နာရီမွာဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားၾကပါတယ္။ မနက္ ေစာစာထျပီး ဦးညိဳကိုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား စံုေနပါျပီ။ အဲဒီ့ေန႔က အလႈခရီးမွာ လိုက္ပါခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကိုဟန္၊ ကိုဗ်ာေလး (Daddy)၊ ကိုဗိုင္းရပ္၊ Eleven၊ ကိုထက္၊ ကိုထက္သူငယ္ခ်င္း၊ ယန္ယန္၊ ပူစီ နဲ႔။ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ပူတူး၊ ရုပ္ဆိုးမ၊ မေက၊ အိန္ဂ်ယ္၊ အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ညီမ၊ ညီမေလးျဖဴ၊ မိုးမခ နဲ႔ မိုး တို႔ပါ။ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မအားလပ္တာမို႔ မပါလာပါဘူး။ လူစံုျပီဆိုေတာ့ အားလံုး ရြာသာၾကီးကိုသြားဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ပထမအစီအစဥ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကို အားလံုး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘူတာၾကီးကိုေရာက္ေတာ့ ကိုဗိုင္းရပ္နဲ႔ ကိုဟန္တို႔က ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္ၾကပါတယ္။ ရြာသာၾကီး တကၠသိုလ္ကိုသြားတဲ့ ရထားကေတာ့ မေရာက္ေသးတာနဲ႔ ဘူတာမွာပဲ ေစာင့္ေနၾကရေသးတယ္။ ပူစီကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဓါတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ရြာသာၾကီးရထားေစာင့္ေနၾကစဥ္

ရထားေပၚတြင္ အမွတ္တရ

Internet Journal စိတ္၀င္စားေနတဲ့နွစ္ေယာက္

ရထားေရာက္တဲ့အခါမွေတာ့ အားလံုး ရထားေပၚမွာ ေနရာယူၾကတာေပါ့။ ေသခ်ာေနရာ ယူျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီရထားက ရြာသာၾကီးသြားတဲ့ရထား မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ အားလံုးျပန္ဆင္းၾကရေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေနမွ ရြာသာၾကီးသြားတဲ့ရထားက ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲေတာ့ပါဘူး လူမွန္ ေနရာမွန္ေပါ့။ ကားစပါယ္ရာေတြေျပာတဲ့ အလယ္မွာ ဆင္ကကလို႔ရတယ္တို႔၊ ေဘာလံုးကန္လို႔ရတယ္တို႔ လိုေပါ့ ရထားေပၚမွာဘယ္ေလာက္ လူမ်ားလဲဆိုေတာ့ ကိုဟန္၊ Eleven၊ ယမ္ယမ္တို႔ ေဘာလံုးကန္ၾကေသးတယ္။ အားလံုးထဲမွာက ကိုဟန္က အငယ္ဆံုးလိုျဖစ္ေနတယ္ (ကေလးေတြနဲ႔အျပိဳင္ေပါ့)။ ကိုဗ်ာေလးကေတာ့ အလြတ္မေပးပဲ သူ႔ကမရာေလးနဲ႔ မွတ္တမ္းလိုက္တင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပြဲၾကည့္ပုရိသတ္ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔အတူ၀င္ေတာ့ မကန္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ကန္တဲ့ေဘာလံုးကို ရွာေနတာနဲ႔ တင္ မိနစ္ကိုးဆယ္ ျပည့္မယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနလို႔။ အားလံုးကလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တင္မဟုတ္ပါဘူး ရထားေပၚမွာရွိတဲ့ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္ကုန္ျပီး တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရထားေပၚမွာေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ ပါလာပါေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ အနာဂါတ္အတြက္ ရင္ေလးစရာပါ။ ကေလးေတြကို ပိုက္ဆံေပးျခင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလိုပါပဲ။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာက္သြားျပီး ပိုက္ဆံကို အလြယ္တကူ ရွာခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာနိုင္တဲ့အတြက္ ကေလးသူငယ္ေတြကို သနားလို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံေပးျခင္းကို အားမေပးလိုပါဘူး။

ရထားေပၚမွ ခေလးးတစ္ေယာက္

ကေလးမ်ားၾကားမွ ပူစီ

ဘတ္စ္ကား ေပၚတြင္အမွတ္တရ

ဒီလိုနဲ႔ ရြာသာၾကီး ဘူတာကို ေရာက္ေတာ့ ရထားေပၚကဆင္းၾကျပီး စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ရွိရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ရွိျပီမို႔ ေနကလဲပူလာပါျပီ။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကု ေဆးရံုကို ေရာက္မယ့္ ၂၀၉ ဘတ္စ္ကားကို ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဘတ္စ္ကား ေရာက္လာတာနဲ႔ အားလံုးကားေပၚ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါအထူးကု ေဆးရံုကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁နာရီ ထိုးခါနီးေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အေၾကာင္းကို ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က တဆင့္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရွိတဲ့ ရံုးခန္းကို သြားျပီးသတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရံုးခန္းထဲ လာခဲ့ၾကပါဆိုတာနဲ႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ရံုးခန္းထဲ ၀င္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ မေကနဲ႔ ကိုဟန္တို႔ကေနျပီး ပလန္းနက္တီးေရွာ႔နဲ႔ ျမန္မာခ်က္ အြန္လိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကေနျပီး ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ စိတ္ေရာဂါ ေ၀သနာသည္ေတြအတြက္ အလွဴေငြ လာလွဴဒါန္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာမကေနျပီး ေ၀သနာသည္ေတြအတြက္ ေဆးရံုမွ ေကၽြးေမြးမွဴပံုစံအေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ရြာသာၾကီး စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆးရံုမွာ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ နဲ႔ ညေနစာ သံုးနပ္ေကၽြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က ၂၇ ရက္ေန႔အတြက္ နံနက္စာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၂၀၀၀၀ ဖိုး၊ ေန႔လည္စာ က်ပ္ ၁၀၀၀၀၀ ဖိုးနဲ႔ ညေနစာအတြက္ က်ပ္ ၉၀၀၀၀ ဖိုး၊ စုစုေပါင္း က်ပ္ နွစ္သိန္းတစ္ေသာင္း ကို သီးသန္႔ လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွက္ကို ျပန္ေပးပါတယ္။ ဒီလက္မွတ္ကိုေတာ့ အားလံုးကိုယ္စား မေက ကပဲ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။

ေဆးရံုရွိ ေန႔စဥ္ေကၽြးေမြးမႈပံုစံအေၾကာင္း ရွင္းျပစဥ္

အတူတကြ အလွဴေငြထည့္၀င္ၾကစဥ္

အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ မေကသို႔ေပးအပ္စဥ္

အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ကို ေဆးရံုအုပ္ကေနျပီး ျပန္ေပးျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲဒီ့ဆရာမက ေနျပီးေတာ့ပဲ စိတ္ေရာဂါေ၀သနာသည္ေတြကို ထားတဲ့ အေဆာင္ေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္လံရွင္းျပပါတယ္။ ဒီေဆးရံုမွာ ၀န္ထမ္းလုပ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ရံုေစတနာနဲ႔ေတာ့ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး ကအစ ၀န္ထန္းေတြအဆံုး ေ၀သနာေတြကို မိမိတို႔ရဲ႕ ေသြးသားရင္းမ်ားသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာမေရွ႕မွာ အရူးေတြရယ္ဆိုတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြ သံုးမိတာကို ဆရာမက မၾကိဳက္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ အရူးေတြလို႔မေခၚသင့္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ စိတ္ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါသည္ေတြပါပဲလို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႔ကို အရူးဆိုျပီး နွိမ့္ခ်ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဖို႔ကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလိုေမတၱာထားလို႔လဲျဖစ္မွာပါ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေ၀သနာသည္ေတြဟာ ဒီဆရာမကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာမကေနျပီး ဆက္ရွင္းျပပါတယ္။ ေ၀ဒနာသည္ေတြကို ေဆးရံုမွာ မေပ်ာက္မခ်င္း ကုသေပးပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါးကိုလဲ အခ်ိန္မွန္ေပးသလို ေ၀ဒနာရွင္ေတြရဲ႕ေျခအေနကို သိဖို႔ တစ္ပါတ္ကို တစ္ရက္ ဒါမွမဟုတ္ နွစ္ရက္ ေခၚေခၚေတြ႔ျပီး Psychology ပညာနဲ႔ ေမးျမန္းစစ္ေဆးျခင္းကိုလဲ ျပဳလုပ္တယ္လို႔သိရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဒီေဆးရံုမွာ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ အရက္ျဖတ္တဲ့သူေတြလဲ ရွိပါတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေရာဂါ ေ၀သနာရွင္ ေတြက ိုထားတဲ့ အေဆာင္ေတြကို ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ေဆးရံုတြင္းရွိ ေ၀ဒနာသည္ေတြရွိရာ အေဆာင္မ်ားေတြကို လိုက္ျပေပးေနတာပါ

ေဆးရံုမ်က္နွာစာေရွ႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ အမွတ္တရ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ တစ္ေယာက္ကေနျပီး အဆိုေတာ္ သန္းထြန္းေလးရဲ႕သီခ်င္းကို ဆိုျပပါေသးတယ္ သူဆိုတာကေတာ့ ေမြးဌာနီ ဂ်မခါနာဆီသို႔ တဲ့။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ သိပ္ျပီး ေရာဂါမျပင္းထန္တဲ့သူေတြကေတာ့ Group အလိုက္ သူ႔အိပ္ရာနဲ႔သူ ေအးေဆးစြာပဲ ေနေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရျပီး တစ္ခ်ိုဳ႕ ေရာဂါျပင္းတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ တစ္ဦးခ်င္း သီးသန္႔ထားရွိတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ ဥယာဥ္မွဴးတစ္ဦးက ဆရာမကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆရာမျပန္ေျပာလို႔ သိရတာက ဒီလူဟာလဲ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္တစ္ဦးပါတဲ့။ အဲဒီကေနမွ ဆရာမက အမ်ိဳးသမီး စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြခ်ည္း သီးသန္႔ထားတဲ့ အေဆာင္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီ့ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းတစ္ဦး ကေနျပီး ေ၀သနာရွင္ေတြကို စုစည္းလိုက္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေစပါတယ္။ အားလံုးကလဲ ယခုလိုလာျပီး လွဴဒါန္းတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းကို ညီညီညာညာနဲ႔ ေျပာနိုင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ေေ၀ဒနာရွင္ ေတြေပမယ့္ ပရမ္းပတာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ စည္းကမ္းတက် သြန္သင္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ့္ကို စည္းစနစ္နဲ႔ရွိတဲ့ ေဆးရံုတစ္ခုလို႔ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။

ေဆးရံု၀င္းအ၀တြင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္ စုေ၀းေနၾကစဥ္

အျပန္ လိုင္းကားစီးရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကစဥ္

ကန္ေတာ္ၾကီးထဲတြင္ အပန္းေျဖအနားယူေနၾကစဥ္

ဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔လဲ ရံုးခန္းရွိတဲ့ ေဆးရံုမ်က္နွာစာဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမွတ္တရအေနနဲ႔ စုေပါင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အားလံုး လိုင္းကား ေစာင့္စီးဖို႔ အတြက္ ေဆးရံု၀င္း အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာၾကပါတယ္။ လိုင္းကားက အေတာ္နဲ႔ မလာေသးတာနဲ႔ အျပင္မွာ ခဏ ေစာင့္ေနၾကရေသးတယ္။ အဲ.. မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေနမွ ကားကေရာက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ယုဇနပလာဇာ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ့မွာပဲ အားလံုး ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေန႔လည္စာက မစားၾကရေသးဘူးေလ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကလဲ ၂ နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနျပီဆိုေတာ့ အားလံုးကလဲ ဗိုက္ဆာေနၾကျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ယုဇနပလာဇာေဘးနားက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပဲ ၀င္စားလိုက္ၾကတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထမင္းေပါင္းတစ္ပြဲ မွာစားလိုက္တယ္။ စားျပီး ေသာက္ျပီးေတာ့ အဲဒီ့ကေနပဲ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ သြားၾကေသးတယ္ေလ။ ကန္ေတာ္ၾကီး ေရာက္ေတာ့ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းနားမွာ ခဏထိုင္ျပီး အနားယူၾကပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ သီခ်င္းလာဆိုတဲ့သူေတြရွိလို႔ ထိုင္ျပီး နားေထာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ အေတာ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ညေနေစာင္း ၄ နာရီေလာက္ေတာ့ အားလံုးပဲ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲကေန လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ေလးဟာ အေပ်ာ္ခရီးစဥ္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလွဴဒါနလုပ္ဖို႔ သြားခဲ့ေၾကာင့္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့ရျပီး ေပ်ၽာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို အလွဴဒါနမ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လုပ္ခြင့္ရခ်င္ပါေသးတယ္။ အားလံုးကိုလဲ အမွန္တကယ္ အလွဴရွင္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳၾကဖို႔ကို ဘေလာ့ခ္ စာမ်က္နွာေပၚကေနျပီး တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ အမွတ္တရ Movie ေလးပါ